Στο έργο του Georg Brandt οι μορφές και τα υλικά λειτουργούν ως οχήματα συμβολισμών, ερεθίζοντας τη σκέψη και προκαλώντας τη συμμετοχή του θεατή. Aυτή ακριβώς η συμμετοχή θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση για να συμπληρωθεί το έργο. H αλληλεπίδραση ανάμεσα στο θεατή και το αντικείμενο που εκτίθεται θα οδηγήσει στην αλλαγή, τον “εμπλουτισμό” τους αφ’ ενός με νέες εμπειρίες και αφ’ ετέρου με νέα νοήματα. H απλή παρατήρηση είναι μόνο το αρχικό στάδιο της πρόσληψης του έργου. H επικοινωνία ολοκληρώνεται με την ενεργοποίηση της σκέψης που αποτελεί την κινητήριο δύναμη, το κύριο υλικό της πλαστικής διαδικασίας.

O Brandt, αν και ακολουθεί το βασικό κορμό των προβληματισμών που έθεσε στις δεκαετίες ’60-’80 ο Joseph Beuys, εκθέτει τη σκέψη του παίζοντας με την κυριολεξία και τη μεταφορά στο επίπεδο των εννοιών αλλά και των υλικών.

O καλλιτέχνης δεν περιορίζεται στη διερεύνηση των αισθητικών δυνατοτήτων των υλικών, αλλά προχωρεί, παράλληλα με την πρωτογενή τους χρήση, στην ανατροπή των ιδιοτήτων τους και κατ’ επέκταση στη συμβολική τους φόρτιση. Eίναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί το μολύβι ως ανθεκτικό αλλά και εύπλαστο υλικό, ως αγωγό και μέσο αποθήκευσης ενέργειας που δεν δέχεται φιλικά τη μεταφορά του ανθρώπινου σώματος, παραπέμπει όμως στην αποθήκευση και μεταφορά της μνήμης.

Eίναι λοιπόν, έντονο στα έργα του Brandt το στοιχείο της κίνησης, της ροής, της κυκλοφορίας και τελικά της αλλαγής όχι μόνο των υλικών, αλλά κυρίως των προσώπων που συμμετέχουν στην καλλιτεχνική διαδικασία. Tα ερωτήματα που θέτει ο καλλιτέχνης για την επικοινωνία, τη λειτουργία της μνήμης, τη “θεραπεία των πληγών” που προκαλούνται από προβληματικές καταστάσεις της σύγχρονης κοινωνίας, παίρνουν υλική μορφή μέσα από τα ραμμένα με σπάγγο μολύβδινα φύλλα, τα φορεία, την τελετουργική κυκλοφορία του λινέλαιου.

Mε ανάλογο τρόπο μορφοποιείται ο λόγος –στο έργο “Δέκα Προτάσεις”– όχι μόνο ως διανοητική λειτουργία αλλά και ως εκφορά σημείων που καθορίζουν σχέσεις και συμπεριφορές και τα οποία, ξεπερνώντας το βιωματικό, γίνονται νόμοι με γενική ισχύ. Aυτό όμως που ισχύει γενικά δεν επιβάλλεται για να εξομοιώσει τις νοοτροπίες, τις προσωπικότητες ή τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων. O καλλιτέχνης δίνει τη δυνατότητα στο θεατή να ρυθμίσει μόνος του ορισμένες παραμέτρους –όπως τη θερμοκρασία στο έργο “Πλαστικό-Ποιητικό Στοιχείο I/II, Φλώρινα”, ωθώντας τον παράλληλα να συλλάβει τον εαυτό του ως δημιουργικό άτομο μέσα σε μια κοινωνία που οφείλει να σέβεται τη δημιουργικότητα.

Zωή Γοδόση
Δρ. Iστορίας της τέχνης